PASTERTIA

Në veprën e shkruar në vitin 1560 nga një prift gjerman i cili kishte vizituar Stambollin në kohën e Kanuni Sulltan Sulejmanit thuhej:

(U mahnita nga pastërtia e Stambollit. Këtu çdo njeri lahet 5 herë në ditë. Të gjithë dyqanet janë shumë të pastër. Nuk ka fare plehra në rrugë. Nuk gjendet as njolla me e vogël në veshjet e shitësve. Ka edhe vende që quhen hamam në të cilët ka ujë të nxehtë dhe ata që vijnë këtu lajnë komplet trupin. Ndërsa tek ne njerëzit janë të pisët, nuk dinë të lahen.)

Ndërsa tani të huajt që vizitojnë vendet të cilat e mbajnë veten si shtete islamike, shkruajnë ne shtypin e tyre: (Kur shkon në një vend të lindjes gjëja e parë që dallon është era e peshkut të qelbur dhe e pluhurit. Çdo vend e ka mbuluar pisllëku. Kudo sheh grumbuj pluhuri dhe qimesh kafshësh të ngordhura. Kur shkon në një shtet të tillë të lindjes njeriut i neveritet, muslimanët nuk janë të pastër ashtu siç e mbajnë veten.)

Sot në shtetet që mbajnë emrin shtete islamike, ashtu si kanë filluar të harrohen dijet e fesë, kanë filluar të lënë pas dore edhe rëndësinë e pastërtisë. Por gabimin për këtë nuk e ka feja por ata njerëz të cilët harrojnë se themeli i Islamit është pastërtia. Varfëria nuk është asnjëherë një arsye për të qenë i pisët. Kur një njeri pështyn në toke ose bën pis ambienetin, kjo nuk ka të bëjë fare me paranë. N.q.s çdo musliman e mëson mirë fenë e tij dhe vepron sipas saj, kjo papastërti zhduket menjëherë. Atëherë kur të huajt që vizitojnë vendet muslimane do të mbeten të mahnitur ashtu siç ndodhte në mesjetë.