NJE AMANET

Kjo është një pjesë e amanetit që Abdulhalik Gonxhduvani i ladjalit të tij përpara se të vdste:
“Po  të lë amanet ty biri im të jepesh me mish e me shpirt pas diturisë, mirësjelljes dhe besimit! Lexo librat e dijetarëve të Ehl-i synnetit! Diturinë e fikhut mësoje po nga librat e këtyre dijetarëve! Largohu nga injorantët! Largohu nga fama! Fama është shkatërrim! Largohu nga injorantët ashtu siç largohet frigacaku nga luani! Mos krijo shoqëri me ato që bëjnë bid’ate, që e kanë besimin të shtrembër ose janë shumë të lidhur pas kësaj bote! Ushqehu gjithmonë  me ushqim hallall. Mos qesh shumë, e qeshura me të madhe e vret zemrën. Tregohu i mëshirshëm dhe i dhimbsur me të  gjithë. Mos shiko asnjë me përçmim. Mos u grind me asnjënjeri. Mos kërko asgjë nga askush. Kush nuk i beson evlijave bie në fatkeqësi. Deveja jote të bëhet fikhu shtëpia jote të jetë mesxhidi.”

ROJA I VRESHTIT
Ibrahim Bin Ethem gjatë kohës kur ishte princ, braktisi fronin, mallin dhe gjithçka dhe  u dha pas diturisë. U bë evlija dhe dijetar i madh. Fama dhe ngjarjet e tij u përhapën shumë. Vetë i ruhej shumë famës. Njëherë punonte si roje i një vreshti. Pasi kishte kaluar një kohë të gjatë që ruante vreshtin, një ditë i shkoi pronari i vreshtit dhe i tha:
- Shko më sill një shegë të ëmbël!
Ibrahim Bin Ethem solli një kokërr shegë por doli e thartë. Pronari i vreshtit i kërkoi edhe disa sherë të tjera por të gjitha dolën të tharta. Pronari i vreshtit u inatos shumë dhe i tha:
- Subhanallah! Ke kaq kohë roje vreshti dhe akoma nuk di ta dallosh shegën e ëmbël nga e tharta.
- Zotëri, detyra ime është roje vreshti. Nga t'ia di shijen shegëve kur nuk i kam provuar asnjëherë?
Pronari i vreshtit ngaqë që nuk donte ta besonte se ishte e mundur që një njeri të ishte roje i shegëve dhe të mos kishte asnjëherë asnjë kokërr shegë, tha:
- Po mos të të njihja, do të thoja se ti je Ibrahim Ethem.