DREJ­TE­SIA E AL­LA­HUT

Një di­të Mu­sai alej­his-se­lam pa një nje­ri shu­më të var­fër. Nga­që nuk kish­te rro­ba se çfa­rë të vish­te, ish­te fu­tur në rë­rë. Nje­riu i var­fër sa­po e pa Mu­sa­in alej­his-se­lam i tha: "Bëj dua për mua, lut­ju Al­la­hut që të më ja­pë gjë­ra të ne­vojsh­me për të je­tu­ar në kë­të bo­të, se po mba­roj nga skam­ja". Me du­anë e haz­re­ti Mu­sa­it, Al­la­hu i dha atij nje­riu gjë­ra për të ci­lat kish­te ne­vo­jë. Pas di­sa di­tësh Mu­sai alej­his-se­lam pa se një tur­më e mad­he nje­rë­zish e kis­hin ka­pur atë nje­ri dhe i is­hin mbled­hur si­për ko­kës.  Kur pye­ti për ars­yen i tha­në:

- Ky nje­ri ka pi­rë al­ko­ol, ka bë­rë sherr dhe ka vra­rë një nje­ri. Ta­ni po e çoj­në për ta dë­nu­ar.
Mu­sai alej­his-se­lam u bind ed­he një­he­rë tje­tër për drej­të­si­në e Al­la­hut dhe tha:
"N.q.s Al­la­hu do t’i jep­te rrisk nje­rëz­ve më shu­më se sa ka­në ne­vo­jë, sa të kë­qi­ja do të bë­nin në kë­të bo­të"
Kri­ju­esi i kë­saj bo­te, Al­la­hu te­ala i ka dhë­në çdo nje­riu atë që me­ri­ton. Ai që nuk të ka bë­rë ty të pa­sur e di se çfa­rë me­ri­ton ti më mi­rë se ty. Po të ish­te kri­ju­ar mac­ja me kra­hë, do t’i kish­te zhdu­kur fa­re të gjit­hë zogj­të.