U BERA GJASHTE MUAJSH

Që u bëra gjashtë muajsh këtë nuk e them unë, por e dëgjova nga mami dhe babai. Tani kanë filluar të flasin mes tyre se tashmë i kuptoj pak e nga pak gjërat.
Tani i kuptoj shumë mirë ata. E kuptoj kur duan të më ushqejnë, të më vejnë në gjumë, e kuptoj edhe që dëshirojnë të më pëlqejë kur të më bëjnë banjo. Ndërsa ata nuk më kuptojnë fare mua; tërë kohës thonë:
"Mos është lagur?"
"Mos e ka marrë uria?"
"Mos ka etje?"
"Mos ka gjë gazra?"
"A po i vjen gjumë?"
"Mos i dhëmb diçka?"
"Përse vallë nuk rri i qetë?"
Tani kemi filluar të kuptohemi më mirë me njëri-tjetrin. Tani kam mësuar që kur nuk më pëlqen ushqimi që më japin, më mjafton që të mbyll gojën fort dhe ta kthej kokën në anën tjetër. E godas lugën dhe e derdh ushqimin. Po të mos bëj kështu do të më detyrojnë të vjell sa herë që më ushqejnë. Edhe pasi jam ngopur përsëri duan të më ushqejnë me zor.
N.q.s më do qejfi mund të thërras "Mami" ose "Babi" dhe në këmbim dëshiroj një përqafim dhe një puthje.
E di që po të mundohem pak mund ta mbaj biberonin ose gotën e ujit në dorë pa më rrëshqitur, po të dua mundem edhe të eci pak por ndonjëherë bëj naze. Të mëdhenjtë mundohen të bëjnë gjithçka që dëshiroj unë. Arma ime më e madhe është e bërtitura. Në mëngjes nëse vojnojnë të më japin qumështin ose ushqimin ia filloj të bërtiturës, edhe kur dua të fle nëse lëkundja e krevatit pushon para se të më ketë zënë gjumi përsi filloj e qaj. N.q.s nuk kam dëshirë të fle, i hedh poshtë të gjitha gjërat që janë në krevat, ngrihem me zor dhe rri ulur...