LUMTURIA E PERHERSHME

Djali i imam Rrabbanit, i nderuari Muhammed Masum në një libër të tij ka shkruar:
Allahu teala nuk i ka lënë njerëzit të shkretë në këtë botë. Nuk i ka dhënë atyre lejen të bëjnë të gjitha gjërat që dëshirojnë. Nuk dëshiron t'i binden dëshirave të nefsit e kështu të fundosen në fatkeqësi. I ka urdhëruar ata të veprojnë gjëra me vlerë të cilat të bëjnë të jetosh një jetë të rehatshme, të qetë dhe të bëjnë të fitosh lumturinë e përhershme. I ka ndaluar gjërat e dëmshme.
Ai që dëshiron të arrijë lumturinë e përhershme, është i detyruar të ndjekë rrugën e fesë. Nuk duhet t'i bindet nefsit në kryerjen e atyre gjërave që të largojnë nga feja. Nqs nuk e ndjek fenë, meriton dënimin e Krijuesit. Ai njeri që ndjek fenë është i lumtur dhe i qetë. Krijuesi e do atë. Kjo botë është vend bujqësie. Ai që nuk e mbjell tokën dhe ushqehet me farën sepse nuk dëshiron të punojë, do të ngelë i uritur në të ardhmen sepse nuk do të ketë asnjëherë çfarë të korrë, po kështu edhe ai njeri që nuk ndjek rrugën e fesë, por i bindet nefsit për një qejf të momentit, për diçka kalimtare, ka humbur të mirat e përhershme. Kjo nuk është një gjë e pranueshme nga një njeri i mençur.
Asnjëherë nuk preferohen gjërat kalimtare përpara të mirave të përhershme dhe të pafundshme. Për të ndjekur rrugën e fesë në fillim duhet të kemi një besim siç e shpjegojnë dijetarët e Ehli synnetit, Kur'ani Kerimit dhe hadithit Sherif, pas kësaj të mësojmë gjërat haram dhe të ndaluara e të largohemi prej tyre, në fund duhet të mësojmë gjërat farz dhe të urdhëruara e të mundohemi t'i bëjmë. Këta quhen ibadete. Të largohesh nga haramet quhet Takva.