PUNA ESHTE IBADET

Të punosh që të mos i jesh nevojtar të tjerëve është gjë shumë e mirë. Pejbamberi “sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem” një ditë kur takoi njërin nga as-habët, të ashtuquajturin Muaz, i tha.
- O Muaz, të qënkan ashpërsuar duart e të qënkan bërë me kallo.
- Po o Resulullah kam kazmën në dorë dhe punoj tokën, kështu arrij të siguroj jetesën e fëmijëve.
Resulullahu “sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem” e puthi hazreti Muazin dhe i tha:
- Këtë dorë nuk e djeg Xhehennemi.
Përsëri një ditë një i ri po shkonte shumë herët për në punë. Disa nga as-habët që ndodheshin aty nuk e panë me vend këtë veprim. Pejgamberi “sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem” që ndodhej aty u tha:
"Mos thoni ashtu! N.q.s po shkon në punë për të mos iu bërë nevojtar të tjerëve, për të mos e lejuar nënën, babanë dhe pjestarët e tjerë të familjes që t’i bëhen të tjerëve nevojtarë, çdo hap që ai hedh është ibadet. N.q.s do të lavdërohet ose të bëjë qejf me paratë që fiton atëherë është bashkë me shejtanin."
Siç kuptohet nga këto, puna me një qëllim të mirë e muslimanit është ibadet. Por puna e kafirëve dhe atyre që bëjnë harame nuk quhet ibadet. Të thuash “Çfarë nevoje ka të falësh namazin kur puna na qënka ibadet” është është një gjë shumë e gabuar. Ai që thotë kështu bëhet kafir.
Ai që dëshiron të ushqehet me hallall duhet t’i kushtojë rëndësi këtyre 5 gjërave:
1- Për të vrapuar pas rriskut, nuk duhet të lihen pas dore ibadetet që na ka bërë farz Allahu.
2- Nuk duhet t’i bëjmë dëm njeriu duke u munduar të fitojmë.
3- Duke punuar duhet të kemi për qëllim që të mbrojmë pjesëtarët e tjerë të familjes.
4- Gjatë punës nuk duhet ta stërmundojmë veten.
5- Duhet ta kemi të qartë se puna është vetëm një arsye për rriskun. Por rrisku nuk fitohet me anë të punës, por na e jep Allahu teala.