KO­KR­RA E MOL­LES

Babai i Imam Azam Ebu Hanifes, i nderuari Thabit një ditë teksa po mertë abdest buzë një lumi pa një kokërr mollë që po notonte mbi ujë. E mori kokrrën e mollës dhe e kafshoi. Por menjëherë erdhi në vete dhe filloi të kërkonte të zotin e mollës. Pak më tutje pa një pemë molle degët e të cilës zgjateshin deri në lumë, gjeti të zotin e saj dhe kërkoi që t’ia bënte hallall. İ zoti i mollës buzëqeshi. I kishte pëlqyer shumë ky djalë i ri prandaj i tha:
- Jo bir nuk ta bëj hallal.
- Jam gati të bëj çfarë të duash që të ma bësh hallall!
- Mirë atëherë do të punosh dy vjet në kopështin tim dhe do të më shërbesh mua pastaj të shohim.
Djali pranoi. Pasi punoi dy vjet me radhë kopështin e tij shkoi tek plaku dhe i tha:
- Kam plot dy vjet që të shërbej ma bëj hallall tani.
- Po deshe që të ta bëj hallall duhet të martohesh me vajzën time.
- Mirë, pranoj që të martohem, mjafton që ti të ma bësh hallall!
- Mendohu mirë, se vajza ime është pa duar, pa këmbë, sytë nuk i shohin e veshët nuk i dëgjojnë!
- Sido që të jetë është më mirë se të kesh barrë hak njeriu.
Pas dasmës Thabiti e pa nusen dhe u çudit shumë se ajo nuk ishte fare ashtu si i kishte thënë babai i saj. Doli menjëherë jashtë dhe i tha plakut:
- Këtu ka ndodhur një gabim, ti më pate thënë se vajza jote nuk ka këmë as duar, sytë nuk i shohin dhe veshët i dëgjojnë.
- Nuk ka asnjë gabi, të pata thënë se vajza ime nuk ka këmbë e duar. Ajo nuk ka prekur me dorë asgjë që nuk i përket asaj e nuk ka shkuar në asnjë vend që e ndalon feja jonë. Të pata thënë se nuk sheh, nuk ka parë asnjëherë një pjesë të trupit që e ka të naluar. Të pata thënë se nuk dëgjon, nuk ka dëgjuar kurrë fjalë haram.
Ja djali i një nëne dhe babai të tillë ka qenë Imam Azami fryti i kësaj martese.