SEK­RE­TI I HE­NES (2)

Kontrolli në tokë: Një sëmundje e panjohur, jeni të goditur prej hënës apo çfarë? Ky zë, libri, kjo melodi, duhet të jenë të gjitha iluzione.
Armstrong: A e filmon kamera iluzionin? A rregjistrohet iluzioni në shiritn e një kasete?
Knotrolli në tokë: Po mirë atëherë, a përhapet zëri në një vend pa ajër?
Armstrongu dhe austronautët e tjerë të Apollo-2 u kthyen shëndosh e mirë në tokë. I dëgjuan përsëri regjistrimet e kasateve. U këshilluan edhe me nëpunësin e NASA’s me origjin egjiptiane Faruk El Bas. U dha raporti i specialistit se fjalët e një mesazhi ishin: “Një fjali e shenjtë Arabisht.” Më vonë të njëjtën fjali e dëgjoi edhe austronauti i Apollo-16 Werden. Me të vërtetë askush nuk kishte mbetur i kënaqur nga shpjegimi që iu bë kësaj ngjarjeje. Mbase UFO mbase diçka tjetër, por në hënë kishte një mesazh. Armstrongu nuk mbetej fare i kënaqur.
Gjatë kësaj kohe austronautët shëtisnin tokën. Njërit nga austronautët që pritej më me tepër kureshtje, Armstrongut, i ra rruga në kryeqytetin e Egjpitit, Kairo. Në këtë kohë ndodhi diçka.
Armstrongu u step; “Ç’është kjo muzikë?” Egjiptianët mezi e mbajtën veten për të mos qeshur. Pastaj iu përgjigjën: “Ajo nuk është muzikë, është Ezani …ashtu si bien këmbanat në Kishë, në Xhami këndohet Ezani. Eshtë zë njeriu i cili thërret muslimanët në namaz.”
Armstrongu: “Unë e kam dëgjuar edhe më parë këtë zë. Nuk e kam fjalën për në tokë, këtë zë e kam dëgjuar në hënë.”
Fytyra e Armstrongut ishte zverdhur: “Aman o Zot, Ty nuk të gjeta këtu por të gjeta në hënë.”
Për një kohë të gjatë Armstrongu nuk nxori zë nga goja. Më në fund ra në shehadet dhe u bë musliman.