PROFETI MUHAMMED (2)

Nuk pelqente te fliste duke bertitur, asnjerin nuk e ofendonte duke e qortuar. Nuk qeshte me te madhe, mjaftohej me buzeqeshje. Te jesh i turpshem e pranonte si nje virtyt te larte. Arabet para Islamit nuk i jepnin rendesi turpesise, nuk kishin turp qe te laheshin lakuriq ne vend te hapur. Madje disa burra dhe gra me qellim qe eshte me sevape benin tavaf lakuriq rreth Qabes. Profeti yne keto tradita i ndaloi. Punen e vet e bente vete. Pazarin e familjes e bente vete, ato qe merrte i mbante vete. Nuk e shikonte veten me lart ndaj shokeve, kur ata punonin nuk e shikonte te arsyeshme q evete te ulej, edhe por punonte edhe vete duke i ndihmonte ata. Profeti yne ndjente nje kenaqesi te thelle kur i ndihmonte te tjeret. I ndihmonte te afermit e shokeve te tij qe kishin ikur ne lufte te cilet kishin ngelur vetem e pa ndihme. Nje here Habbab İbni Eret kishte shkuar me nje detyre te tille. Sipas shpjegimit te vajzes se tij, ne shtepi kishte nje dhi por femijet nuk mundnin ta mjelnin. Profeti shkonte tek shtepia e Habbabit, e milte dhine dhe qumshtin ia jepte njerezve te shtepise. Mysafiret i donte, ai vete i qeraste dhe i respektonte mysafiret. Nje here kishin ardhe mysafire nga Habeshistani, shoket e Profetit kishin vrapuar t’u sherbenin. Profeti iu tha: -“Me takon mua t’i sherbej atyre; sepse ata ne vendin e tyre i kane respektuar shoket e mij.” Ishte i gezuar per te mirat qe i kishin bere muslimaneve, keto nuk i harronte kurre. Edhe nese ne shtepi kishte ushqim sa t’iu mjaftonte vetem mysafireve ua jepte atyre. Kishte nete qe kalonin te uritur ai bashke me familjen e tij. Madje u çonte naten qe te verente se mos kishin ndonje nevoje mysafiret. Nuk mund te harrohet shkuarja e tij gjer tek kembet e Taifinjeve per t’i ftuar ne İslam, ndersa ata ia kthyen duart e tij te meshirshme te zgjatura drejt tyre dhe e gjuajten me gure trupin e tij.                                               (Vijon)