PROFETI MUHAMMED (3)

Dhe faktikisht kete veprim te keq te tyre nuk e harroi kurre; thonte qe kjo e ka prekur me shume se humbja e Luftes se Uhudit. Dhjete vjet pas kesaj ngjarje, kur e rrethuan keshtjellen e Taifit i hapi duart dhe iu lut Allahut qe keta te gjenin rrugen e drejte, t’u benin musliman qe te shpetonin. Sepse i Derguari i Allahut ishte nje burim i meshires. Ne shpirtin e tij te gjere nuk kishte vend per urrejtje e meri. Ne vitin e nente te Hixhrit, kur erdh delegacioni i Taifit per te vizituar Profetin ne Medine, i Derguari i Zotit i priti mire dhe i respektoi. Eshte krejtesisht e natyrshme hakmarrja e ndonjerit kur fyhet pa te drejte. Islami kete te drejte ua ka dhene te gjitheve. Mirpo Profeti yne i dashur kete te drejte nuk e ka perdorur asnjehere, jo vetem ndaj muslimaneve por edhe ndaj armiqeve te tij nuk eshte hakmarrur per ngjarjet personale. Koha me e pershtatur per t’u hakmarrur ai, ishte dita kur e çliruan Meken. Ate dite qe e kishte ne dore mundesine me te madhe per t’u hakmarrur, ai i fali te gjithe duke u thene: “mund te ikni, te gjithe jeni te lire!” Si shpirti i Profetit tone qe ishte kaq fisnik dhe i larte dhe trupi i tij ishte i paster.
I jepte shume rendesi pastertise. Ate qe ishte i bere pis e paralajmeronte duke i thene “Perse nuk e pastron rroben?” Donte qe te gjithe te visheshin mire, te jene te rregullt. Nje dite e kishte pare njerin me floke te shpuprishura dhe te ndyra, Profeti yne e shprehu keqardhjen qe ndjente duke pyetur “Ky njeri perse nuk e lane koken dhe nuk krihet?” Sipas atij çdo vend qe jeton njeriu duhet te jete i bukur dhe i paster. Nje dite shikoi nje peshtym ne murin e xhamise; i erdh shume keq per kete mosrespektim qe i ishte bere xhamise. Kur nje grua e pastroi ate vend ngeli shume i kenaqur dhe iu lut Zotit per ate.                                               (Vijon)