PROFETI MUHAMMED (4)

Keshillonte qe te mbahen paster rruget dhe vendet poshte pemeve ku uleshin. Donte qe njerezit te takoheshin me njeri tjetrin ne rrethe te bukura. Nuk e shihte te drejte ardhjen ne xhami te atyre qe hanin gjera qe mbajne ere si repe, qepe e hudhra, qe te mos i shqetesoje te tjeret. Kerkonte qe ata te cilet kishin mundesi, te visheshin bukur. Ua kujtonte se “Allahu do tu kenaqte nese shikon mbi robin e vet ate miresi qe ia ka dhene.” Profeti yne i dashur ç’merrte ne dore ua ndante te tjereve, jetonte nje jete te thjeshte fare, por asnjehere nuk donte qe te tjeret te heqnin keq nga varferia. Nje dite tek ai erdhi nje grup qe i kishin hapur vrima rrobave te tyre dhe i kishin kaluar ne koke, te zbathur dhe te rraskapitur. Kur i pa ata kaq nevojtare i ndryshoi ngjyra e fytyres se tij. Sepse ne ato dite nuk kishte aq mundesi materiale sa t’iu largonte nevojat e tyre. I thirri shoket e tij qe t’i ndihmonin keta te varfer. Iu tha: “Qofte dhe nje gjysem hurme silleni dhe ndihmojini” Shoket e tij shkuan ne shtepite e tyre dhe sollen ushqim dhe rroba sipas mundesive qe kishin. Kur i pa perpjekjet e tyre, Profeti e ndryshoi fytyren e tij te merzitur. Ne ate fytyre te bukur prap filluan te çelnin trendafila. Ashtu siç thote sahabi qe tregoi kete ngjarje, ne ate çast “fytyra e tij i qeshi, dhe i shndriti si ari”. Ja, keshtu e gezoi Profetin mbeshtjellja e plages qe rrjedh, largimi i vuajtjes se ndonjerit… Seleksionuar nga shkrimi me titull “Adı güzel kendi güzel Muhammed” i Prof.Dr. Yaşar Kandemir-it ne revisten mistike.