DURIMI

Es’habi kiram, e nderuara Rumejsa tregon:
Fëmija im ishte i sëmurë. Babai i tij Ebu Talha kishte shkuar diku, gjatë kësaj kohe fëmija vdiq. U u kthye në shtëpi babai i fëmijës më pyeti: (Si u bë i sëmuri?). I’u përgjigja (Nuk ka kaluar asnjë natë më mirë se sot). Më pas i solla për të ngrënë dhe filloi të hante. Atë ditë u stolisa më shumë se zakonisht dhe dukesha e gëzuar. I thashë burrit:
- Pata lënë diçka amanet tek komshinjtë. Kur shkova pas disa kohësh për ta marrë amanetin ma dha pa dëshirë, sikur t’ia kisha falur atë gjë, sikur të mos mjaftonte filloi edhe të qante...
 Ebu Talha tha i habitur:
 - Gjë e çuditshme si ka mundësi që njeriu ta ketë të vështirë të kthejë tek i zoti diçka që i’a kanë lënë amanet?
Këtu ndërhyra menjëherë duke thënë:
- Edhe djali jot ishte dhurata e Allahut, ishte një amanet tek ne. Allahu sot e kërkoi amanetin që na pati lënë dhe e mori. Ebu Talha bëri durim të madh edhe tha:
- Të gjithë tek Allahu do të kthehemi.
Në mëngjes Ebu Talha i’a tregoi këtë ngjarje Resulullahut. Resulullahu tha: (Nata e mbëmshme qoftë një natë e begatë për ju. Keni kaluar një natë të madhe. Kur u futa në Xhennet, kam parë aty Rumejsan, gruan e Ebu Talhës.)