DOBIA E PASTERTISE (1)

Këto ajete tregojnë rëndësinë e pastërtisë trupore dhe shpirtërore, rëndësinë e të qenit gjithnjë të pastër. Perëndimorët nuk arritën ta kuptojnë për një kohë të gjatë faktin që Islami i jep shumë rëndësi pastërtisë. Në Spanjë u dënuan rëndë muslimanët të cilët merrnin abdes ose gusul. Me zbulimin e mikrobeve, ata kuptuan rëndësinë e pastërtisë dhe u treguan më të kujdesshëm. Megjithatë ne nuk arritëm t’i tregonim botës rëndësinë e kësaj pastërtie. Pejgamberi (s.a.v.s) na urdhëron që të presim thonjtë, flokët t’i mbajmë të pastër dhe të kujdesemi për pastërtinë e jashtme. Kur Profeti (s.a.v.s) iu drejtua Ebu Derda-së (njërit prej sahabeve), i tha kështu: “Kujdesu për pastërtinë, bëhu i pastër në mënyrë që të jetosh më gjatë”. Në fenë Islame, 5 namazet ditore falen të gjitha me abdes. Megjithëkëtë, Pejgamberi (a.s.) i këshillonte gjithnjë bashkëkohësit e tij për t’u pastruar pas kryerjes së nevojave personale si dhe për larjen e duarve para dhe pas buke. Rëndësia e pastërtisë është nënvizuar në shumë libra. Në një revistë franceze është folur rreth pastërtisë së duarve në artikullin me titull “Kujdes duarve të papastra”. Sipas disa kërkimeve shkencore të bëra në Japoni, Evropë dhe Amerikë, është vërtetuar se njerëzit që nuk lajnë duart mund të preken nga sëmundje vdekjeprurëse.          (Vijon)