VDEKJA E HAZRETI EBU ZERR’IT

Hazreti Ebu Zerri Gifari, në kohën e hazreti Osmanit u shpërngul nga Meka në Rebze. Hazreti Ebu Zerri ishte sëmurur shumë dhe nëna e tij qante pa pushim. Hazreti Ebu Zerri e pyeti nënën:
- Përse po qan?
- Sëmundja jotë po të çon drejt vdekjes dhe nuk kemi asnjë copë për qefin në shtëpi.
- Mos u mërzit për këtë gjë! Një ditë tek po bisedonim pranë Resulullahut, Resulullahu na tha:
“Njëri nga ju do të vdesë në Sahara. Një grup muslimanësh do të jenë të pranishëm në xhenazenë e tij!”
- Nga ato që ndodheshim aty asnjë nuk ka mbetur në jetë përveç meje. Nënë ngjitu në majë të kodrës dhe shih rreth e rrotull a po vjen njeri! Duhet të shohësh një grup njerëzish!
Pas këmbënguljeve të Ebu Zerrit nëna e tij u ngjit në kodër dhe pa rreth e rrotull. Pa një grup njerëzish që po ecnin mbi deve dhe u bëri shenjë. Kur erdhën pranë u tha atyre:
- Es’habi kiram Ebu Zerri është shumë i sëmurë dhe po i afrohet vdekjes! A i vini dot pranë?
- Patjetër që vijmë!
Hazreti Ebu Zerri u përshëndet me to dhe u tregoi hadithin sherif. Më pas u tha:
- Nuk kam qefin. A mundet njëri prej jush të më japë një qefin?
Një djalë i ri nga Ensarët i dha këtë përgjigje:
- Me vete kam dy rroba të cilat i ka qepur nëna ime. Mund të të jap këto!
Hazreti Ebu Zerri bëri dua për të e më pas vdiq. Ata që ishin aty e lanë dhe e qefinosën e më pas i falën xhenazenë. Mes tyre ishte edhe Abdullah ibni Mes’udi dhe Malik bin Eshteri.