BESI­MI I HAZ­RE­TI UMEJ­RIT

Pas luftës së Bedrit Umejri dhe Safvani ishin ulur dhe po bisedonin për dëmet e luftës. Safvani:
- Jetesa jonë u vështirësua shume. Umejri:
- Ke të drejtë. Po të mos kisha borxhe dhe po të mos isha i preokupuar për jetesën e fëmijëve do ta kisha vrarë Atë.
- Borxhin ta paguaj unë dhe kujdesem për fëmijët e tu.
Safvani pagoi të gjitha çka i nevoiteshin Umejrit dhe i’a leu shpatën me helm. Umejri i tha:
- “Kjo gjë të nbetet sekret mes nesh” dhe u nis për rrugë.
Arriti në Medine, i’u afrua mesxhidit të Resulullahut dhe shtrëngoi fort shpatën. Hazreti Omeri i cili ishte ulur aty e po bisedonte me disa shokë e pa dhe e njohu. I dha urdhër shokëve:
- Kapeni atë! Në Bedr ai nxiti fisin e tij në luftë duke u thënë atyre se ne jemi të pakët në numër.
E kapën Umejrin dhe e çuan përpara Resulullahut. Kur u fur brënda fjala e parë e Umejrit ishte:
- Mirëdita!
- Kjo përshëndetje ishte në kohën e injorancës. Tani jepet selam. Përse ke ardhur?
- Kam ardhur të bëhem musliman.
- Gënjen!
- Nuk Gënjej.
- Atëherë përse nuk e le shpatën jashtë!
- Paskam harruar.
- Përse e ke helmuar shpatën?
- Kush ta tregoi këtë gjë?
- Ma tregoi Allahu. Këtë plan e ke bërë në Mekke bashkë me Safvanin.
Në atë moment urrejtja në zemrën e omerit u boshatis dhe zemra u mbush me dasbhuri, u kthye nga kibla dhe ra në Shehadet. Kur u kthye në Mekkë takoi Safvanin dhe i tregoi ngjarjen. Sapo e dëgjoi u bë musliman edhe ky. Janë të shumë ata të cilët janë bërë muslimanë në këtë mënyrë.