PIKEPAMJE

Sulltani Mahmud Gaznevi, pyeti Ebul Hasen Harkanin “Çfarë njeriu ishte mësuesi yt Bejazid Bistami?” Ebul Haseni i’u përgjigj: “Bejazid Bistami ishte një evlija aq i përsosur saqë kush e shihte atë gjente rrugën e drejtë dhe bëhej nga ato njerëz prej të cilëve Allahu është i kënaqur”. Sulltan Mahmudi nuk e pëlqeu këtë përgjigje dhe tha: “Njerëz si Ebu Xhehili dhe Ebu Lehebi e kanë parë shumë herë Resulullahun. Këto nuk e gjetën dot rrugën e drejtë, ndërsa ti tani po thua se ato që shihnin mësuesin tënd e gjenin rrugën e drejtë”. Ebul Haseni tha: “Budallenj të tillë si Ebu Xhehili dhe Ebu lehebi nuk kanë parë Pejgamberin e dashur të Allahut teala, ata kanë parë Muhammedin, jetimin e Ebu Talibit dhe djalin e Abdullahut. Me këtë sy e kanë parë ata Resulullahun. Po ta shihnin si Pejgamber ashtu si e pa Ebu Bekri do të gjenin rrugën e drejtë si ai”.
Një herë një burrë shkon të vizitojë të nderuarin Ebul Hasen Harkanin. Derën i’a hap gruaja e tij e cila e përzë duke i thënë “Ebul Haseni nuk është këtu”. Burri u çudit se si arrinte të duronte Ebul Haseni këtë grua të pasjellshme. Mori vesh se ky kishte shkuar në pyll për të bërë dru dhe vendos që ta presë. Duke pritur sheh Ebul Hasenin tek po vinte duke tërhequr prej koke një luan të cilin e kishte ngarkuar me dru. E pyeti:
- “Çfarë është kjo gjendje?”
I nderuari Ebul Haseni i përgjigjet:
- Nuk është ndonjë gjë me rëndësi. Unë mbaj peshën e luanit që kam në shtëpi, ndërsa ky luan mban peshën time.
Eshtë bërë e ditur se të bësh durim ndaj vrazhdësisë së grave të falen mundimet e varrit.